De duistere scène komt plots tot leven en de drie Alices, gespeeld door drie actrices van Theater Stap, belanden in een andere wereld. Met spetterend vuur verschijnen achter de houten pilaren de figuren uit het wonderland van Alice: de hoedenmaker, de koningin, de tweeling, het konijn. Zij worden vertolkt door de jonge Kaaimannen/vrouwen. Zij zijn nu de niet-normalen, de vreemden die de drie meisjes verleiden, lokken, misleiden met beesteke beesteke, kom. Zij zijn ook de drinkebroers, de klaplopers, de schunnigen, de brutalen, de jaloersen. En de drie Alices geraken niet uit deze – voor hen tegenovergestelde - wereld, waarin ze gezogen zijn. Ze kunnen niet ontsnappen aan de kolkende emoties, de ontembare jeugdigheid van de wonderlandfiguren.

Regisseur Bart Van Gyseghem heeft met deze jonge mensen een aantrekkelijk heftige enscenering gemaakt van de wereld in het konijnenhol, met de soundscape, de belichting, de repetitieve sirenenzangen, de contrasten tussen de Stapmensen en de Kaaimannen/vrouwen. Na Geen wonder dat ik ween is dit ook een rake productie in zijn beelden, zijn tableaux vivants, zijn fysieke taal.

(Tuur Devens)