Vier mannen, één vrouw. En nog eens vier mannen en één vrouw. Samen maakt dat tien: vijf spelers, vijf muzikanten. Tien om te zien en te beluisteren. Maar al zijn ze in de meerderheid, Pia Madre draait niet om de mannen. Pia Madre draait om die ene vrouw in tweevoud. De oermoeder: de kracht die verleidt, die leven geeft, die soms het onderspit moet delven, maar even vaak de poppen aan het dansen maakt. Pia Madre is een voorstelling als een ritueel, met in het brandpunt een icoon van een vrouw. Dat mag ook wel eens…

(...)

‘Ik wou vooral hun eigen wereld veel ruimte geven’, vertelt Tuytschaever. ‘Aan alles merk je dat het superseksuele persoonlijkheden zijn. Zodra je hier binnenkomt, is het een en al liefde dat je tegemoet komt. Al op de eerste dag kreeg ik een huwelijksaanzoek! Ze delen hun energie ook heel lijfelijk: knuffelen, masseren, noem maar op. De intimiteit en de erotiek in Pia Madre zijn dus niet alleen mijn thematische keuze. Het is hoe de Stappers zelf werken.’

(...)

Pia Madre toont een voortdurende herhaling van mensen, in casu mannen, die wachten op de komst van een oermoeder. Die toont een dominant spel waarin ze alle mannen aftast, die haar maar wat graag willen. ‘Centraal staat het vrouwelijke spel: de finesse van de toenadering, en dan: tsjak!’, aldus Tuytschaever. ‘Zelf biedt de vrouw op scène, en dat is dan zowel Liesa Van der Aa bij de muzikanten als Liesbeth De Hertogh op de speelvloer, op haar eigen manier weerwerk tegen de mannelijke dominantie.'

(...)

En de mannen? Voor elk van de vier spelers ontwikkelde zich een eigen type van omgaan met de vrouw, doorgetrokken in zijn kostuum. ‘Marc is de cerebrale man met de hoofse aanpak. Jason veeleer de player, de matador. In Gert zag ik uiteindelijk een jager, een man van de natuur. En Jelle is het eeuwige kind. Uiteindelijk transformeren ze zelfs alle vier in een kind, zoals dat gebeurt met alle mannen die voor een vrouw vallen…’

(...)

Gezeten tussen de muzikanten, mee verspreid rond de gouden cirkel van de speelvloer, vormt Van der Aa de tweede stem van de oervrouw die Liesbeth De Hertogh op scène belichaamt. ‘We zijn twee vrouwen met elk een andere taal. Zij het beeld, ik het woord en de muziek’, aldus Van der Aa. ‘Maar Liesbeth is ook meer oer- dan ik, vrees ik. Ik vertolk meer de bedachtzame kant van de vrouw. Het vertellen vanuit de gedachte, de rust, de controle. Ik probeer haar steun en diepte te geven zonder te roepen, en eerder muzikaal dan fysiek. We staan mooi tegenover elkaar. Samen krijgen we het wel verteld…’

(...)

De spelers betreden de gouden arena nu in kostuum, en vooral de royale paarsblauwe hoepelrok van Liesbeth geeft het geheel meteen meer symbolische feminiene autoriteit. Het is in haar schoot dat haar vier mannen op het eind, als vier naakte kinderen, hun hoofd zullen neervlijen, als een reeks troostvolle piëta’s uit de klassieke schilderkunst. Het is hard tegen hard gegaan, maar de slotsom is er een vol intieme tederheid. Pia Madre mag dan wel draaien om een icoon, die oervrouw heeft vele kanten.

(...)

Precies hetzelfde geldt voor de muziek, zegt Van der Aa. ‘Er zitten veel ritmes in, met sterke frequenties in de lage sferen. Je voelt de dierlijke drummer die Bo moet zijn. Maar dat staat wel voortdurend in contrast met hoge tonen en mooie klanken die al zwevend alle grond willen verliezen. Bas en gitaar zitten daar ergens tussen. Zij zorgen voor evenwicht.’

(Wouter Hillaert)