Als Leen nadenkt over haar toekomst, dan is ze duidelijk: ze zou graag kindjes willen. "Kindjes vastpakken en knuffelen, dat vind ik belangrijk. Maar het is wel een beetje moeilijk." ... Heidi De Feyter: "Zo zag ik dat er een schril contrast is tussen de kansen en mogelijkheden die die jongeren hebben, en het intense verlangen naar een kind bij de spelers van Stap." ... "Kindje hebben!" brult een Stapper op het podium, terwijl Leen er eentje maakt. Driftig breekt ze zeker vijftig eieren. Innig kust en streelt ze Marc. Die is haar vriend, in het stuk én in het echt. ... Als we over Poppemie spreken, dan is Leen blij. "Ik vind het heel fijn om op een podium te staan. En ik vind het leuk om vriendinnen te zijn met de Kaaimannen. We komen goed overeen. We zijn ook al in Berlijn gaan spelen, en toen zijn we samen cocktails gaan drinken!" ... Anouck pleegt abortus in het stuk. En ze begrijpt dat. "Ik denk dat de meeste meisjes van mijn leeftijd aan abortus denken mochten we onverwacht zwanger worden. Wij zijn aan het studeren, we willen reizen, hebben vrienden en activiteiten: een kind op onze leeftijd, dat zou alles blokkeren. Tot deze voorstelling had ik daar nooit zo over nagedacht, maar het contrast tussen ons en de kinderwens van de Stappers is inderdaad groot."... Theater dat confronteert, en geen taboes uit de weg gaat. ... Heidi De Feyter: "Ik wil in Poppemie ook helemaal geen antwoord geven op de vraag of het kan, dat mensen met een handicap kinderen krijgen. Ik wil gewoon zeggen: spreek erover, laat ons hier niet over zwijgen." ... Anouck: "Als ik later oud ben, wil ik geen spijt hebben van de dingen die ik niet heb gedaan toen ik jong was. Hoor mij bezig over al die keuzes. Niet voor iedereen zo'n simpel verhaal, dat besef ik wel."

(Sofie De Mulder)

Heidi De Feyter: "De resultaten bleken erg verschillend: waar de jongeren zonder mentale beperking er vooral van droomden om nog lang te reizen, plezier te maken en uit te gaan bleken de Stappers veelal foto's mee te brengen van familie en kinderen."... "Veel Stappers hebben die keuze niet. Terwijl de grens natuurlijk dun is: wie bepaalt of iemand bekwaam is om een kind te krijgen of niet?"... Geen gemakkelijk onderwerp, noch voor de spelers, noch voor het publiek. Zonder onderscheid tussen de acteurs met en zonder een mentale beperking. ... "Ik wilde vooral dat alle acteurs gelijkwaardig op scène zouden staan: Kaaimannen en Stappers staan als één man op de vloer, precies wat ik wilde."

(Evelyne Coussens)

Met Poppemie creëerde regisseuse Heidi De Feyter samen met enkel fysiek beperkte en fysiek gezonde jongeren een voorstelling over de toekomstdromen van elke jongeren: "Kiendje hebben!!!", schreeuwde een van de jonge Stap-actrices hartverscheurend.... De Feyter is er als jonge regisseuse met deze voorstelling uitzonderlijk sterk in geslaagd om met een sober scènebeeld bestaande uit koelkasten en een berg speelgoedpoppen een indrukwekkend portret te maken van de kinderwens van elke jonge mens. ... Uit de resem pakkende maar vaak ook grappige en kleurige beelden spreekt niet alleen De Feyters ontluikende, frivole theatertaal. Ook haar talent om jongeren (al dan niet met een beperking) in al hun prilheid, hun kracht, hun kwetsbaarheid en hun verlangens op de scène te zetten, straalt van de planken af. ... Want hier staan mensen op de scène die niet zozeer spelen dat ze geen mama (of papa) kunnen worden, maar delen dat ze wellicht nooit mama of papa zullen zijn

(Els Van Steenberghe)