"... Bij Theater Stap is men terecht trots op de keuze voor Naar Andorra. De acteurs wisten nauwelijk iets over Auschwitz, hoewel mensen als zij tijdens de oorlog evengoed op de doodstreinen werden gezet. ... De regisseur Marc Bryssinck opteert voor veelvormigheid: acteren, vertellen, video, choreografie. Er is het enigzins hoekige, correcte spel van de acteurs. Op de achterste wanden worden veelbetekende tekstflarden geprojecteerd. Bryssinck zelf rijgt de scènes aan mekaar met een zalvende vertellersstem. In videofragmenten zien we hoe de personages letterlijk hun handen in onschuld wassen. En dan zijn er de woordeloze, haast rituele groepsscènes: het aanleggen van een treinspoor of het afgeven van zoenoffers aan de (uiteindelijk toch binnengevallen) bezetter. Naar Andorra hangt, juist door zijn veelvormigheid, als los zand aan elkaar. ... Toch weet de voorstelling op haar sterkste momenten (de klaag-zangen uit verschillende culturen, de pijnlijk drammerige herhaling van sommige zinnen) te raken. Naar Andorra telt enkele schrijnende scènes, en is daardoor veel meer dan een instructief geschiedenislesje. Verdraagzaamheid (sic) is, helaas, van alle tijden."

"Met de jongste productie Naar Andorra gaat Theater Stap uit Turnhout de uitdaging wel erg direct aan. In het verhaal waarin jodenvervolging de rode draad vormt, is Auschwitz nooit veraf. In andere tijden, op andere plaatsen, deelden de verstandelijke gehandicapte acteurs allicht hetzelfde lot. Kortom, de lat lag voor hen deze keer tamelijk hoog. Of Theater Stap daar tijdens de première, donderdagavond in thuishaven De Warande, over geraakte? Met verve. Andorra van de Zwitserse auteur Max Frisch vormde de basis. In een idyllisch staatje valt alle verdraagzaamheid weg wanneer de jood Andri zich er wil integreren. De gespannen sfeer neemt toe wanneer de oorlogszuchtige en jodenhatende 'zwarten' Andorra dreigen binnen te vallen. "Wat nu maagdelijk wit is, wordt straks bloedrood", voorspelt een legioensoldaat. Los van alle vooroordelen denk je aanvankelijk dat dit iets te zware kost lijkt voor de cast van Theater Stap. Misschien daarom dat het gezelschap als voorbereiding niet alleen naar de joodse gemeenschap in Antwerpen, maar ook naar Auschwitz trok. Inleefreizen die donderdagavond op de planken duidelijk vruchten afwierpen. Het publiek bleef muisstil, af en toe weerklonk een wat ongemakkelijke lach. Want wat moet je met een schattige mongool die in de huid kruipt van een SS'er? Meer zelfs, via beeldschermen die switchen tussen maagdelijk wit en bloedrood werd regelmatig een ferme sneer de zaal ingeslingerd à  la "als het over geld gaat, zijn we allemaal joden." En een beklemmende finale kreeg een climax via een filmpje over de trip naar Auschwitz. Wat daarna volgde, was alleen nog een staande ovatie. Niet omdat het zo hoort tijdens een première, maar omdat het simpelweg moest.