Het is soms ontroerend om te zien hoe de spelers helemaal opgaan in hun spel en pas ophouden als de muziek hen daartoe dwingt. Het is een eerlijk spel vol spitsvondigheden die ze telkens weer ter plekke verzinnen.

Tussenbeide is een zeer goede voorstelling met pakkende beelden en esthetische wendingen. Zelden zag ik een voorstelling die met zoveel rust is opgebouwd en zo gemakkelijk overgangen maakt. De spelers stralen zelfbewustheid uit, kennen hun plaats, het speeltempo, de rol van de medespelers. In die wetenschap wordt samen gespeeld, met veel liefde voor het medium theater en voor elkaar.

In Tussenbeide werd ervoor gekozen om de grens tussen realiteit en fictie, tussen 'normaal' en 'vreemd' aan het wankelen te brengen. De confrontatie tussen licht, spiegels en repetitieve muziek zorgt voor een merkwaardig soort theater. Metaforen die het zogenaamd normale kijken raak in vraag stellen.

In Tussenbeide werd ervoor gekozen om de grens tussen realiteit en fictie, tussen 'normaal' en 'vreemd' aan het wankelen te brengen. Daarom worden de spelers functioneel en niet ondanks alles overdadig op het podium gezet. Het podium staat vol spiegels, maar eerder dan een beeld te reflecteren, blijken ze plots doorzichtig, reflecteren ze elkaar, maken ze verschuivende beelden van spiegelbeeld en weerspiegelde acteurs. Mooie metaforen, die het zogenaamd normale kijken raak in vraag stellen. De konfrontatie tussen licht, spiegels en repetitieve muziek zorgt voor een merkwaardig soort theater.