"In het openingsbeeld zien we een lange tafel met twaalf personen erachter, die refereert aan het Laatste avondmaal. De tafel wordt een schip dat vergaat, een stuk wrakhout waar de personages op proberen te klauteren, houvast zoeken, om wanneer ze dat lukt toch na verloop van tijd weer in de golven te verdwijnen. Wat mooi is in deze versie van de Storm, is dat de openingsscène niet losstaat van de rest van het stuk, maar ongemerkt overgaat in de volgende reeks beelden. Het wrakhout wordt een zinnebeeld van het leven, waaraan de mensen zich krampachtig aan vast proberen te houden. ... De Storm is vooral een zintuiglijke ervaring, auditief door twee slagwerkers, en visueel, door de acteurs, wordt nogal wat gevergd van de toeschouwers. Op sommige momenten waan je je in een haast dadaïstische performance, waarin emoties elk moment zonder aanwijsbare reden tot een kookpunt kunnen komen. ... Opvallend zijn ook de naïeve teksten die op sommige momenten geuit worden. Ze lijken door de herhaling de voorstelling te sturen, zoals het na de scheepsramp dwingende: "we gaan nooit meer naar zee !" De acteurs van Het slot en theater Stap uit Turnhout vormen een mooie cast, een hecht team. "dit schouwspel met zijn broos decor (gespeeld in de Grote kerk ... een prima locatie overigens)... maalt vooral indruk. Het is een andere manier van genieten dan je gewend bent."