Het wereldbeeld dat Tibaldus en andere hoeren hier oproept, maakt niet vrolijk. De mens is een stofje in het universum, ten prooi aan grillige goden: religies, denkbeelden, ideologieën waarin ‘de ander’ opgeblazen wordt tot vervaarlijke proporties –terwijl hij even later niet meer blijkt te zijn dan een stukje speelgoed in de handen van een kind. En zelfs wanneer het zuiverende water ten slotte de onwrikbare god op de knieën dwingt, valt het te verwachten dat er onmiddelijk een nieuwe zal opstaan. Omdat de mens nu eenmaal verslaafd is aan de schaduw van zijn zelfgekozen goden: zijn angsten, zijn projecties, zijn fantasma’s. Ze bevinden zich tussen onze oren, niét in de gestalte van de ander. Tibaldus en andere hoeren maakt theater waarin de stilte of het verstilde een grote rol speelt. De keuze voor het beeld is naast esthetisch ook programmatorisch. In de theatrale ‘naaktheid’ zoeken Tibaldus en andere hoeren de essentie. Theatertekens worden gestript tot op het bot, tot een universeel (maar niet willekeurig) raamwerk van beelden waartegen de toeschouwer zijn eigen verhaal kan plakken. In wezen gaan Paard : een opera en Paard : een musical over hetzelfde: het verbrokkelen van een gemeenschap. Maar in de uitwerking van dat thema heeft zich een dubbele schaalvergroting voorgedaan. De makers zijn van het microniveau van het gezin uitgezoomd naar de maatschappij en –nog verder- naar de interstellaire verhoudingen als grootste, kosmische weerspiegeling van gezin en maatschappij. Ook de focus heeft aan kracht gewonnen. Waar de anekdotiek van het incestverhaal in Paard : een musical als insteek diende om het over iets van mythologische, rituele aard te hebben, krijgt dat grotere in de opera direct gestalte. De dramaturgie zit strak, het handelingsverloop is uitgebalanceerd en de grotesken zijn functioneel. Het collectief gaat recht op zijn doel af.

In Paard : een opera (****) gaan beeldende kunst, theater, opera en performance zeldzaam feilloos in elkaar op.