Als ik zou kunnen spreken, als ik woorden met letters zou kunnen maken
als ik met letters woorden en zinnen zou kunnen maken
als ik het woord ‘geluk’ zou kennen, als ik wist dat het nat dat uit mijn ogen komt ‘verdriet’ heet
zou ik dan gelukkig of verdrietig kunnen zijn?
Willy Thomas
De zestienjarige Kaspar Hauser verscheen in 1828 strompelend en stamelend op een plein in Neurenberg. Volledig hulpeloos werd hij door de gemeenschap opgenomen, verzorgd en opgevoed. Hij bleek noch krankzinnig, noch achterlijk. Het vermoeden groeide dat hij vanaf zijn vroege kindertijd werd opgesloten in een kelder, waar hij jarenlang verbleef, zonder daglicht, zonder menselijke of maatschappelijke vorming.
14 Stapspelers spelen 1 persoon, een hedendaagse Kaspar, die vanuit zijn ‘anders-zijn’ verwonderd naar de wereld kijkt, die probeert te begrijpen en door imitatie aansluiting zoekt.
An De Donder is hun tegenpool, vertegenwoordigt de buitenwereld, daagt Kaspar uit.
De pianomuziek van Jeroen Malaise draagt het wel en wee van de opgroeiende Kaspar.
Kaspar ontdubbelt zich, vermenigvuldigt zich, twijfelt, ontdekt de ander in zichzelf, buiten zichzelf, droomt, lacht.
tijdlijn
Kaspar ging in première in Turnhout op 1 oktober 2014 en kende een beperkte tournee door Vlaanderen met vooral schoolvoorstellingen.
credits
regie: An De Donder
spel: An De Donder, Liesbeth De Hertogh, Guy Dirken, Ann Dockx, Jan Goris, Peter Janssens, Els Laenen, Luc Loots, Nancy Schellekens, Leen Teunkens, Els Van Gils, Jason Van Laere, Rik Van Raak, Marc Wagemans, Gert Wellens
muziek: Jeroen Malaise
kostuums: Aafje Horst
licht: Eric Feys
techniek: Sibren Hanssens, Max Adams
artistiek advies: Michel Van Dousselaere, Nienke Reehorst
vertrekkend vanuit tekst van Willy Thomas, Kaspar van Peter Handke en Jeder für sich und Gott gegen alle van Werner Herzog
in de pers
Raar wordt waar
De Standaard
2014
De Stappers klooien met de woorden, dollen met lucifers, wisselen de serene pianomuziek van Jeroen Malaise voor vette dance, zetten De Donder zelf voor schut bij een raadsel. Wat hen als personage wordt opgedrongen, wordt hen als speler van harte gegund. Je voelt de vrije repetities door de strakke schema's schemeren. Kaspar is van De Donder én van Stap. Samen maken ze Kaspar maatschappijkritischer dan ooit. Raar wordt waar, als de norm zich voordoet als een kramp. (Wouter Hillaert)