"De andersvalide acteurs van Theater Stap zetten weer een sterke prestatie neer. De harde confrontaties, de sexuele ruileconomie, de troosteloosheid van de grootstad: het wordt allemaal op zeer directe manier tastbaar. De ondertoon van sexueel geweld vertaalt zich in bevreemdende grappige latex outfits, slecht zittende bustiers en netkousen. Ook de keuze om het hele stuk te ensceneren tussen twee imposante dranghekken getuigt van een rigoureuze lezing. Hoewel de hekken bij elke scène verplaatst worden, ontstaat uit die verplaatsing telkens een nieuwe gevangenis. Een verlaten speelplein, een claustrofobisch metrostation, een desolaat fabrieksterrein of een afwerkplaats voor tippelaarsters. De verlorenheid komt in het ensemblespel compleet tot zijn recht. De vaak erg verrassende omgang van de acteurs met tekst en lichamelijkheid, maakt van de voorstelling meer dan een eenduidige tekstinterpretatie. Wat zich toont in de slecht zittende kostuums, de eigenzinnige tekstlezing en de nadrukkelijke aanwezigheid van de acteurs, is de onmogelijkheid om de complete verlorenheid in woorden te vatten. Opnieuw toont Theater Stap dat het een inspirerende partner kan zijn in het theaterveld."

"Er is alvast één goede reden om Theater Stap een beetje te volgen. De mentaal gehandicapte, professionele acteurs worden met elke voorstelling beter. In 'Roberto Zucco' staan ze bewuster dan ooit op de scène en gaan ze soms moeiteloos met hun publiek aan de haal. Ze hebben daarvoor een unieke mimiek ontwikkeld, een vreemde combinatie tussen een groot sérieux en veel onderhuidse ironie ... Toch is deze 'Roberto Zucco' in de eerste plaats schraal gehouden. Het duister waarin de stukken van Koltès steevast spelen, bepaalt het hele toneelbeeld. Nooit meer dan een paar spots lichten schimmige vlakken uit, en ook de speciaal gecomponeerde soundtrack van Mauro Pawlowski is donker. Het roept een mysterieuze, nachtelijke sfeer op, als in een film noir die ook een thriller is. Ze klopt tevens mooi, die lijzige spanning ... Zo is 'Roberto Zucco' vooral een sterk tableau geworden van personages op drift, en minder de algemene levensanalyse die Koltès erin stak. Niet dat de voorstelling niet meerduidig zou zijn, maar dat heeft dan vooral te maken met de specifieke uitbeelding die de Stappers eraan geven. Afstandelijk en direct, tegelijk vlak en voelbaar spelen ze. En net de speciale sfeer die dat in de zaal oplevert, voegt wel degelijk iets toe aan Koltès."